In 1883 verhuist de schilder Claude Monet naar het nu wereldberoemde plaatsje Giverny. Hij zal hier tot zijn dood wonen. Bij het huis wat hij koopt legt hij twee tuinen aan: een bloementuin en een watertuin met een waterlelievijver. Monet kiest als beplanting voor exotische planten als bamboe, waterlelies (op de wereldtentoonstelling van 1889 zag hij voor het eerst gekleurde waterlelies die bestand zijn tegen de Europese kou) en blauweregen. Boven het smalle deel van zijn vijver plaatst hij een karakteristieke Japanse brug.

In Giverny sluit Monet zich steeds meer af van de buitenwereld en stort zich op het verbeelden van zijn tuin. Tussen 1883 tot 1926 schildert hij honderden keren de reflecties op zijn waterlelievijver. Aanvankelijk staan deze schilderijen in de traditie van het impressionisme, maar na verloop van tijd hanteert Monet een steeds expressievere vormentaal. Hij negeert elke vorm van dieptewerking en de herkenbaarheid van het onderwerp is geen vereiste meer. Niet langer richt hij zich op de weergave van het vluchtige moment; Monets monumentale verbeeldingen van zijn tuin ademen een sfeer van tijdloosheid. Daarmee is deze periode niet alleen de meest productieve uit het zijn leven, in Giverny maakt Monet eveneens een belangrijke artistieke ontwikkeling door. De oude schilder, in de 19de eeuw baanbrekend vanwege zijn rol binnen het impressionisme, weet zich in de 20ste eeuw opnieuw uit te vinden.

Kijk hieronder naar de docu gemaakt door Maarten de Kroon over de geweldige tuin en de schilderijen van Monet.