Weer zo’n mooie filmbeschrijving van Willem Millenaar.

Soms word je verrast met een film die door vele filmkritieken hoge ogen scoort en vergeleken wordt met de film “Call me by your name “met de ontdekking van Thimoty Chamelet.

Enzo is de zwanenzang van de Franse regisseur Laurent Cantet die in Cannes de Gouden Palm won voor Entre les Murs (2008), een magnifieke film … Trouw

— Drama ‘Enzo’ toont coming of age in een Europa dat kampt met oorlog en ongelijkheid. – NRC 

‘Enzo’: ‘Call Me By Your Name’ op een Zuid-Franse bouwwerf ★★★★☆ – de Morgen

Enzo is een kleine film over de grootsheid van onvervulde verlangens, onderhuidse ongemak en het uitzichtloze gevoel dat een existentiële ..Volkskrant 

Zo dacht ik bij ENZO dat dit wel overtrokken zou zijn. Echter geheel niet…wat een film. De Fransen zouden zeggen:” boulversant ”. Zeker na het beluisteren van het interview met de regisseur Robin Campillo: ‘Fictie gaat over mensen die dingen doen die je niet begrijpt. Ik snap ook niet alles van mijn personages. Doe ik het wel, dan maak ik geen film over ze.’ 

‘Enzo’, de openingsfilm van de “Quinzaine des Cinéastes”, bij het afgelopen filmfestival van Cannes, wordt als een klein meesterwerk betitteld  – broeierig maar tevens rustig , als een zomer aan de Mediterranée

Het uitgangspunt is uiterst verrassend en had ik zeker niet bedacht. Niet het arme jongetje, naar boven klauterend op de sociale ladder. Maar het tegenovergestelde. Een zestienjarige jongen die alles al heeft: een villa aan de Côte d’Azur, goed opgeleide werkende ouders die een prima salaris hebben, een broer die doorstroomt naar een prestigieuze school in Parijs. 

En toch wil Enzo iets anders..hij wil metselaar worden. Tijdens het avondmaal verdedigt hij die keuze: “Als er een storm komt, verdwijnen mensen en spullen, maar de muren blijven staan.” .

Op de bouwplaats hoopt de dromerige Enzo het geluk te vinden. Dat blijkt zo eenvoudig nog niet voor iemand uit een intellectueel milieu. In de openingsscène wordt dit direct al duidelijk dat Enzo zich ongemakkelijk voelt tussen de grofgebekte bouwvakkers en het fysiek zware werk. 

De onzekere Enzo, laat een oogje vallen op zijn oudere Oekraïense collega Vlad. Het verschil tussen hun levens is pijnlijk: terwijl Enzo zich nooit zorgen hoeft te maken over geld of onderdak, leeft Vlad in constante onzekerheid over zijn bestaan. Werken in de bouw is voor hem bittere noodzaak; samen met een vriend deelt hij een krappe woonruimte, de dreiging van de oorlog in zijn thuisland is altijd aanwezig. 

Voor Enzo is hij onweerstaanbaar maar tevens verwarrend. Zijn vader vraagt hem na een nachtje stappen waar hij is geweest. “Op een plek vol leven en mensen,” luidt zijn ontwijkende antwoord.

‘Enzo’ is in eerste instantie een coming-of-agefilm ; over een jongen die worstelt met zijn seksuele identiteit. Over ouders die hun kind een andere weg in zien slaan dan dat zij voor ogen hadden.

De regisseur Campillo (oa van de evenzo prachtige film “120 BPM” over de AIDS strijd in Parijs tegenover de medische industrie ) kiest voor een ingetogen stijl waarin zomerse hitte en stiltes minstens zo mooi zijn als woorden. Dat maakt ‘Enzo’ uiteindelijk meer dan een portret van één jongen: welke muren houden we zelf overeind, en welke moete we doorbreken om onszelf te vinden.

Laurent Cantet, bekend van ‘Ressources humaines’ (1999), ‘L’emploi du temps’ (2001) en latere winnaar van de Gouden Palm met ‘Entre les murs’ (2008), schreef het verhaal samen met Robin Campillo en Gilles Marchand. Hij zou de film oorspronkelijk zelf regisseren, maar overleed vlak voor de opnames begonnen. ‘Enzo’ is dan ook onmiskenbaar een eerbetoon aan hem – met een einde dat als een steen in je maag valt.

Willem Millenaar

4 sterren

Te zien in diverse filmtheaters.