Franse muziektip van Ronald Bant van den Driessche

Ronald Bant van den Driessche:
“Ik ben al heel lang fan van de Franse groep Indochine. Een groep die al zo’n 40 jaar bestaat en dat feit dit jaar zou vieren met een grote tournee, waarbij in ieder geval de 5 grootste voetbalstadions van Frankrijk aangedaan zouden worden. De naam van deze tournee “Central Tour”.
Het podium zou ook in het midden van de stadions staan, een zgn 360° concert. 1 van deze concerten zou plaatsvinden in stadion Pierre Mauroy in Lille op 3 juli, en daar had ik een ticket voor. Ook een hotel geboekt, want om na het concert nog eens terug te rijden, ruim 300km, hmm…… iets te veel van het goede. Maar………… jullie raden het al, corona, dus 1,5 maand van te voren geannuleerd en verplaatst naar 2 juli 2022. Ik heb in ieder geval weet wat om naar uit te kijken.

Indochine dus. Een band die meerdere bezettingen heeft gehad, maar waarvan Nicola Sirkis vandaag de oprichting de vocalen verzorgd. Een rockgroep ontstaan uit de New wave beweging, en tot op het heden een van de meest succesvolle bands uit Frankrijk.
De groep is ontstaan in 1981 en kende grote successen in de jaren ’80 in Frankrijk en de rest van Europa met singles als L’aventurier, Canary Bay, 3e sexe, Trois nuits par semaine en Tes yeux noirs. Na een mindere periode in de jaren ’90, bracht de groep in 2002 het album “Paradize” uit met daarop de grote hit J’ai demandé à la lune, waarmee de groep in één klap weer grote populariteit genoot.

De optredens van de band zijn altijd erg spectaculair, met veel licht en beeldeffecten.
Indochine is ook bekend om haar min of meer controversiële bijdrages aan de muziek, waarbij maatschappijkritische zaken niet geschuwd worden.
Neem het nummer “College Boy”, van het album “Black City Parade” uit 2013.

In deze video, een promo voor de Franse rockband Indochine, presenteert Dolan het verhaal van een tienerjongen (Antoine-Olivier Pilon) die wordt gepest door zijn leeftijdsgenoten, gaande van ogenschijnlijk onschuldige papieren ballen die naar hem worden gegooid tot meer gewelddadige en pijnlijke aanvallen, eindigend met zijn kruisiging. De grootsheid van de video komt voort uit Dolans keuzes, of het nu gaat om stilistische, visuele of scenario’s, alles om de film uniek en aantrekkelijk te maken: gefilmd in zwart-wit, de 1:1 beeldverhouding die de regisseur in “Mommy” (en dezelfde hoofdrolspeler om het interessanter te maken), zijn karakteristieke slow motion-sequenties en enkele intrigerende verhaalelementen, degene die het verdient om genoemd te worden, betreft de getuigen. Terwijl de tragedie van de jongen zich ontwikkelt, is het interessant om alle kinderen en enkele volwassenen om hem heen te zien, allemaal geblinddoekt, sommige foto’s makend met hun telefoon, of huilend maar onbewogen om iets te doen. Niemand zag het, niemand luisterde en toch waren ze er allemaal.

In het nummer “Station 13”, van het album “13” uit 2017, gaat het verder.
Hier wordt niet langer pesten op school genoemd, maar racisme en politiegeweld die de wereld en vooral de Verenigde Staten teisteren. De clip laat dan ook zien wat het harde dagelijkse leven van een Afro-Amerikaan is tussen vernederingen en afranselingen in een Zuid-Afrikaanse stad in de jaren 60. Het nummer werd weer actueel door de bizarre gebeurtenissen in Amerika. De dood van George Floyd zorgde weer voor een hernieuwde discussie.”